- assentor
- assentor ( ads-; v. assentior init. ), ātus, 1, v. freq. [irreg. for adsensor, from assentior], lit., to join one in judgment or opinion (opp. adversor); hence, always to assent, to agree with one in every thing, to flatter (in the class. per. only in prose); with dat.:
Etiam tu quoque adsentaris huice?
Plaut. Am. 2, 2, 70; cf.assentatrix: (callidus adulator) etiam adversando saepe adsentetur et litigare se simulans blandiatur, etc.,
Cic. Lael. 26, 99; Vell. 2, 48:tibi adsentabor,
Plaut. Most. 1, 3, 89:Negat quis? nego: ait? aio. Postremo imperavi egomet mihi, Omnia adsentari,
Ter. Eun. 2, 2, 22; so id. Ad. 2, 4, 6; 5, 9, 31; id. Eun. 3, 2, 37:ita fuit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime delectet,
Cic. Lael. 26, 97:ut nihil nobis adsentati esse videamur,
id. Ac. 2, 14, 45:quia mihi ipse adsentor fortasse,
id. Fam. 3, 11: Baiae tibi assentantur, flatters you, i. e. endeavors to ingratiate itself into your favor by its sanative powers, id. ib. 9, 12:adsentante majore convivarum parte,
Just. 12, 6:cui ergo consilio adsentabimur?
Tert. Exhort. ad Cast. 4.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.